Tweede keer Tafelberg, tuberculose en borrel

Hee hoi,
Weinig tijd gehad van de week en geen internetverbinding dus hierbij nieuwe blog met veel nieuwe verhalen van de afgelopen week.
Vorige week vrijdag hebben we ons voor de tweede keer gewaagd aan het beklimmen van de Tafelberg. Dit keer goed voorbereid met bergschoenen aan, flessen water mee en genoeg eten. Met de auto zijn we naar het startpunt van de kabelbaan gereden om daar onze route te beginnen. Het was aardig druk maar weinig mensen gingen de Tafelberg beklimmen dus er stond een dikke rij voor de kabelbaan. Best flauw dat je op de Tafelberg kunnen komen zonder enige moeite te hoeven doen en wij maar zweten... Maar eigen keus dus we begonnen met volle moed aan onze tocht maar merkte al snel dat het ons niet gemakkelijk af zou gaan. We stopten bij een bordje waar een tweesplitsing was van routes om even bij te komen en wat water te drinken. In de tussentijd kwamen er twee anderen mensen naar boven, een jongen en een meisje. Zij gingen de route omhoog die wij in eerste instantie niet in onze gedachten hadden maar we zijn hun gevolgd. Het was een aardige klim maar goed te doen totdat we een bordje tegenkwamen waarop stond dat deze route India Venster, je op eigen risico moest lopen en dat hij niet voor beginnelingen was weggelegd. Eigenwijs als we zijn dachten we, dat gaan we gewoon doen. Die chick voor ons kan het ook, dan kunnen wij het ook. En als het te moeilijk zou worden, zouden we gewoon weer naar beneden gaan. We begonnen rustig en het ging eigenlijk helemaal prima. Mooie fotomomenten gehad en vaak genoten van het prachtige uitzicht, want wauw het is zo mooi om op die Tafelberg te staan en uit te kijken over heel Kaapstad met de prachtige zee erbij waarin het Robbeneiland goed te zien is. Het is onbeschrijfelijk mooi. We liepen verder totdat we echt ontzettend stijl omhoog moesten gaan klimmen. Langs stenen recht omhoog, jezelf optrekken en hopen dat je niet loslaat of wegglipt. We waren nu al zover dus we hoopten dat dit niet teveel zou zijn. Toen we eenmaal wat beklimmingen gehad hadden, durfden we eigenlijk niet meer naar beneden dus we moesten wel verder omhoog. Achter ons kwamen nog 3 andere beklimmers die er een aardig tempo in hadden. Wij klommen rustig verder totdat we bij een punt kwamen dat er trappetjes en haken in de stenen gevestigd waren. Ojeej.. moeten we hier omhoog? Zonder touwen of zekeringen? Inmiddels waren die andere beklimmers (1 chick en 2 gasten) bij ons gekomen. We lieten ze voor maar zagen ook dat zij geen touwen hadden gelukkig. We zijn toen dichtbij hun gebleven en zij hielpen ons ook soms om omhoog te komen want het was soms echt heel spannend en best gevaarlijk. Het was een pittige klim, maar later ging het weer minder stijl en konden we gewoon weer veilig omhoog lopen. We hebben die andere beklimmers gevolgd totdat zij een anderen route gingen lopen voor het uitzicht. Wij waren inmiddels helemaal kapot en hebben even uitgerust en genoten van het prachtige hoge uitzicht. Een jongen van die groep had gezegd welke richting wij op moesten lopen om bij de top te komen. We wisten één ding zeker, we gingen niet naar beneden lopen en lekker met de kabelbaan naar beneden toe. We zijn verder gelopen maar al snel waren we de weg kwijt en wisten we echt niet meer waar we heen moesten. Ja we zagen wel 10 meter hoger een geverfde gele voetstap, maar hoe we daar moesten komen.. tja geen idee. Gelukkig kwamen die andere weer terug van hun uitstapje en waren binnen no time weer bij ons zodat wij hun weer konden volgen. We liepen weer in een hard tempo omhoog en we waren het eigenlijk gewoon hartstikke zat. Maar de top hebben we weer bereikt, met bloed, zweet en tranen maar de kick die je hebt als je er op staat is alles waard. Op de tafelberg was het erg druk van alle mensen die met de kabelbaan omhoog waren gegaan maar eerlijk gezegd is het op de Tafelberg zelf, helemaal niet zo interessant. Eén grote steenvlakte, super toeristisch en stuk minder mooi uitzicht dan als je zelf omhoog loopt. We hebben bij het Table Mountain Café iets gegeten en gedronken en zijn daarna met de kabelbaan naar beneden gegaan. Dit was op zich wel leuk voor een keer, maar ik zou iedereen aanraden om omhoog te lopen en naar beneden lekker met de kabelbaan te gaan (scheelt ook een hele hoop spierpijn). Toen we thuis kwamen wilde we lekker gaan wat gaan koken om daarna te chillen op de bank. Alleen waren we onze koekenpan kwijt.. werkelijk overal gezocht van in de oven tot onder het bed maar nergens te bekennen. Onze huisgenootjes waren een weekend weg naar Hermanus dus ik had één van hun geappt om te vragen of zij misschien de koekenpan meegenomen hadden. Dat hadden ze niet, maar ze hadden hem uitgeleend aan anderen studenten die hier ook in het hotel zitten. Alleen waren deze studenten met hun mee op weekend… Of te wel, een heel weekend zonder pan. Wij vonden dit niet zo tof, omdat we zo niet goed konden koken en het zonder overleg gegaan was. Onze huisgenootjes zeiden dat we langs konden lopen met de hoop dat er anderen thuis waren om onze pan terug te krijgen. We zijn meerderen malen langsgelopen, zagen de pan wel op het fornuis staan, maar niemand thuis. Zondagochtend om 8 uur s ‘ochtend werd er flink op onze deur gebonsd en kwamen er twee jongens onze pan terugbrengen.
Zaterdag was het prachtig weer dus zijn we naar Camps Bay gereden en hebben we daar heel lui de hele dag op het prachtige witte bounty strand gelegen. Het viel ons echt mee hoe druk het was en we konden gewoon samen de zee in zonder dat onze spullen gejat werden. De zee was freaking koud, je voelde gewoon nog stukjes ijs tussen je tenen glippen maar toch zijn we er twee keer helemaal ingedoken. In de avond hadden we onze pyjama party. We hadden niet heel veel behoefte om de deur nog uit te gaan, dus trokken we onze pyjama aan en een fles wijn open om zo onze zaterdagavond door te brengen. We hebben ontzettend gelachen en de hele avond naar super foute hits geluisterd van spotify.
Zondag moesten we nog even wat dingen doen voor school en wilden we nog graag skypen met thuis en vrienden dus zijn we weer naar onze WiFi-spot gegaan op Longstreet. De jongen achter de balie kende ons nog heel goed (ik denk door het pinincident van de vorige keer) en vroeg nadat we weggingen, om onze telefoonnummer om een keer wat te gaan doen. Aii daar ging onze Wifi-Spot want we hadden het idee dat deze jongen meer van ons wilde dan alleen keertje uitgaan.
Wat ik erg leuk vond was dat ik een vriendschap verzoek kreeg van een meisje die hier ook in Kaapstad zit. Zij had mij gevonden via deze blog en mij toegevoegd om contact te leggen. Super leuk dat iemand mij via deze blog vindt en zo met ons in contact komt. Zondagavond hebben we met haar afgesproken en zijn we uiteten gegaan bij Waterfront in een redelijk chique tent. Vervolgens zijn we bij een andere tent naar binnengelokt met de tekst: “live band”. Dat leek ons wel leuk dus we gingen lekker onder een terraswarmer zitten met een drankje. De live band bestond alleen uit 1 persoon, die op zijn gitaar wat akkoorden meespeelde met een bandje die hij op zijn computer aanzetten. Het klonk goed, maar mijn idee van een live band is toch anders. Het was een erg leuke avond en we wilde zeker nog meer in contact blijven met elkaar.
Maandag begon onze stageweek weer, laatste week op deze afdeling en dan wisselen we van afdeling, Lisette naar de jongens en ik naar de meisjes. Het was bij ons allebei complete chaos. Ik had een nieuwe staff nurse die mij alle medicatie liet doen van 7 uur terwijl ik om 8.30 pas begin. Het handschrift op die medicatielijsten is soms echt niet te lezen en er staan anderen namen op, dan de medicatie die wij moeten geven. Je snap dus wel dat we hier allebei super lang mee bezig geweest zijn om alle medicatie uit te zoeken en goed te geven. Medicatie staat op in een bakje in de medicatie kar, als er een medicijn op is van een kind, wordt het medicijn uit een ander bakje van een ander kind gepakt. Alleen weten wij natuurlijk niet wie wat allemaal slikt en heeft dus we zijn lekker aan het puzzelen geweest.
Ik wil graag blijven sporten in de tijd dat ik hier zit en het kriebelde al een hele tijd om hier te gaan hardlopen. Alleen liep ik er tegen aan dat ik geen route wist, het snel donker is en Lisette geen hardloper is. Uiteindelijk wilde ik zo graag gaan hardlopen dat ik besloot om dinsdag na stage, naar Waterfront te rijden en daar langs de kust te gaan rennen. Dit is wel een toeristische plek en naar mijn idee dus ook veilig genoeg. Het was prachtig, ik heb nog nooit zo mooi gerend. Er waren heel erg veel hardlopers daar, dus het was echt goed te doen en ik was braaf voor het donker weer thuis. Ik heb genoten van het uitzicht en wil dit zeker vaker gaan doen om in beweging te blijven.
Woensdag moesten we weer naar die bijeenkomst voor de nieuwe aanmeldingen voor het huis op stage. Dit keer was de hoofdzuster er niet bij en moest Lisette in opdracht van haar, aantekeningen maken van de meeting. Dit was redelijk pittig omdat het in snel tempo ging en die namen van die kinderen, niet te begrijpen zijn. We hebben er het beste van proberen te maken.
Woensdag begon ik mij niet lekker te voelen. Ik raakte verkouden en voelde mij ellendig. Donderdag toch naar stage gegaan omdat ik geen dag wilde missen en in de avond ben ik vroeg gaan slapen. Vrijdag zouden we eigenlijk vrij zijn, maar er was een training op stage over tuberculose. Nu heerst tuberculose best wel veel op onze stage en vinden wij dit best zorgelijk omdat we bang zijn dat wij het ook zullen oplopen. Deze kans is namelijk erg groot omdat tuberculose zwaar besmettelijk is. De training was voor alle nurses en werd in twee weken gegeven. Wij zouden alleen voor de training naar stage komen en deze begon om 9 uur. We waren er op tijd maar dat kon je niet zeggen van degene die de training gaf. We zaten al met alle nurses in de presentatiezaal waar we onze ogen uitkeken. Die vrouwen kunnen een geluid produceren met zijn allen en er werden wel 6 verschillende talen door elkaar heen gesproken. Rond half 10 kwam er iemand binnengewandeld die vertelde dat degene die de training zou geven er nog niet was en dat we met tea (pauze) konden gaan. Dus wij weer die zaal uit, kop thee gedronken en gewacht. Om kwart over 10 begon uiteindelijk de training. Het was interessant maar wij wisten wel al veel over wat er verteld werd. Waar we erg opgelucht door waren, was dat niet elke tuberculose zo besmettelijk is en dat kinderen onder de 5 jaar, tuberculose niet door kunnen geven. Bij ons op stage hebben voornamelijk de jongen kinderen tuberculose dus daar waren we wel blij mee. Als er tijdens de bijeenkomst iemand moest hoesten of niezen, barste het los met alle nurses die moesten lachen en zeiden dat diegene besmettelijk was. Het was een hele ervaring voor ons om deze bijeenkomst bij te wonen. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we even wat bij geslapen omdat we toch best wel moe waren. In de avond hadden we een borrel van 4Exchange. Het bedrijf waarmee we hier zijn gekomen. Alle studenten van hun waren aangekomen en ze hadden een deel van een bar op een dak afgehuurd om kennis te maken en te proosten op de komende tijd en samenwerking. Wij hadden Lieke meegenomen (meisje van de blog) om gezellig mee te gaan. Het was een vette locatie zo op het dak met DJ en leuke lichtjes. We hebben gegeten en wat borrels gedronken. Ook wat gepraat met wat anderen mensen die hier ook in Kaapstad verblijven. Vervolgens zijn we op Kloofstreet in een soort van lounge bar binnen gegaan. Hier hebben we genoten van cocktails en van alle mensen om ons heen. Het was een leuke avond en zeker voor herhaling vatbaar om vaker naar Kloofstreet te gaan.
Dat was het weer, bedankt voor het lezen en tot snel.
Liefs,x Yvette