Goeiemore, ek hou baie van die Afrikaanse land

Vanaf vorige week weer geswitcht van afdeling. Lisette is naar de baby’tjes verhuisd en ik zit nu op Sweet Basil waar van alles rondloopt van klein tot groot. Veel kindjes van deze afdeling ken ik nog van de vorige dus dat vind ik wel heel erg leuk omdat ik daar al een band mee heb. We zijn beide erg blij met deze laatste afdelingen, we hebben het idee dat we meer kunnen doen en dat het dus meer een uitdaging is. We zijn nog steeds bezig met de medicatie en hebben nu ook meer taken erbij. Omdat de staff nurses en hoofdzuster bijna niks qua zorg aan de kinderen leveren (zoals wassen, verschonen etc.) deden wij deze taken ook niet. Wel vinden wij dit allebei leuk om te doen, dus nu doen we dat ook. Daarnaast ben ik begonnen met het uitzuigen van een trachea, op Sweet Basil liggen drie meisjes met een tracheastoma. Wat ook leuk is, dat er nu advies aan ons gevraagd wordt. Zo mocht ik helpen met wond zorg bij een meisje die volledig verbrand is en vroeg een zuster aan mij of ik wilde helpen bij het geven van sondevoeding omdat de lijn verstopt was. Ook krijg je een band met al het personeel, ze vinden het ook allemaal leuk dat we er zijn.
Nog steeds verbazen wij ons over het aantal personeel voor het aantal kinderen. Er is vaak een te kort en hierdoor lopen vaak kinderen in vieze nappies (luiers). Daarnaast vind ik het heel erg om te zien dat kindjes van 1 en 2 jaar de hele dag in de buggy zitten volgens mij hoor je op deze leeftijd te kruipen en van alles in je mond te stoppen. Zo is er een kindje, waar ik wel beetje gek op ben, die altijd in zijn buggy zit. Het jongentje heeft totaal geen spierkracht en kan zijn hoofd ook niet recht in één positie houden, als je hem niet vasthoudt, valt hij gewoon om. Hij krijgt fysiotherapie en alleen dan wordt hij eruit gehaald wordt voor oefeningen. Nu is er een meisje van de fysio die ook uit Nederland komt die met het jongentje oefeningen doet. Vaak praat ik met haar over dit mannetje omdat ik gewoon hoop dat het kindje nog een toekomst gaat hebben later. Nu vertelde zij dat het veel beter zou zijn als hij wat vaker uit de buggy gehaald zou worden en op de mat gezet wordt zodat hij wat kan trainen. Wel moet je er goed bij blijven zodat hij niet omvalt. Wel is het een ontzettend vrolijk, lief mannetje die mijn hart wel gestolen heeft, zou hem zo meenemen in mijn koffer. Vanaf dat gesprek haal ik hem elke dag uit zijn buggy en probeer wat kleine oefeningen met hem te doen, je ziet dat hij heel erg graag wilt maar dat het hem eigenlijk niet goed lukt.
Er is een nieuw meisje aangekomen op stage die vrijwilligers werk doet hier. Ze komt uit Duitsland en verblijft ook bij St. Joseph’s home wat 20 minuten van Kaapstad afligt. Ze kent verder nog niemand dus trekt sinds vorige week beetje met ons op.

Donderdag 1 oktober was het feest hier in de stad omdat het de eerste donderdag van de maand is. Nou ja prima, daar doen we natuurlijk wel bij mee, altijd in voor een feestje. We hebben gegeten bij het restaurant Mama Africa, dit is een typisch Zuid-Afrikaans restaurant waar we genoten hebben van een Afrikaanse curry en boboti. Het leuke aan dit restaurant is, is dat er elke avond een bandje staat die Afrikaanse muziek speelt. Super tof, hiervoor ben ik naar Afrika gekomen. Ik werd op het podium gevraagd om met die Afrikaanse vrouwen te dansen.. Nou dat was natuurlijk lichtelijk komisch in vergelijking met hoe die vrouwen hun heupen bewegen en mij, maar toch gedaan en de CD gekocht haha! Daarna werden we opgetrommeld door de groep waarbij we nu veel optrekken, die waren bij een bandje buiten in de stad. Daar zijn we heen gegaan en hebben een goede eerste donderdag van de maand meegemaakt.

Dit weekend waren onze huisgenoten niet thuis dus besloten we een huisparty bij ons te houden en nodigde we wat mensen uit. Het was erg gezellig en we zijn na de huisparty doorgegaan naar de karaokebar op Longstreet. Dit was een groot succes, we hebben met zijn allen op het podium gestaan en keihard Wonderwall gezongen.
Zaterdagavond besloten we om op te splitsen, Lisette wilde graag met groot deel van de groep naar een rooftopparty en ik ging met Doris poolen. Ik heb hiervoor nog nooit eerder gepooled dat was ook wel te zien maar het was wel heel erg leuk. Er was een aanbieding in de Shack (waar we gingen poolen) waarbij ze beer and deer hadden. Dat is een shotje Jagermeister en een biertje voor 25 rand (ong. 1,60 euro, geen geld dus hihi).
Zondag was het weer rustdag voor ons en wasdag.
Maandag hadden we weer een chaotische dag op stage dus na stage ben ik gaan zwemmen met Elise in het mooie zwembad op Longstreet.
Dinsdag was het plan om na stage te gaan yogaen (ik niet want dat is iets waar mijn talent totaal niet ligt). Maar dat ging niet door dus hebben we besloten om de film Soof te kijken in bed. Een jongen van de groep (Edwin) heeft stuk of 50 films op zijn laptop staan, dus die hebben we even gekopieerd zodat wij die ook kunnen kijken.
Het weer is nu echt stukken beter aan het worden dus besloten we om na stage naar de foodlover te gaan, eten te halen en daarna door te rijden naar Signall Hill om weer de mooie zonsondergang te bewonderen. Vera en Lieke waren mee en dit keer gingen we op een oude bunker zitten, een veel mooiere plek en stuk minder toeristisch. Op de terugweg zijn we met zes mensen in een te kleine auto naar beneden gereden. Iedereen had al gedronken alleen ik was die avond alcoholvrij dus ik was degene die met zes man de berg af moest rijden. Lisette besloot in de achterbak te gaan zodat het paste. Na Signall Hill zijn we in de Shack belandt en hebben we daar weer paar potjes poole gespeeld.
Donderdag zijn we na stage naar Waterfront gegaan en hebben daar heerlijk in het zonnetje gezeten. Die avond wilde ik met een meisje gaan praten die hier ook verblijft omdat er wat gedoe was. Dit weekend gaan we naar de krottenwijken en daar ook een nachtje overnachten. Dit meisje ging ook mee en ik had geen zin in gedoe en ge pesterij dit weekend. Helaas was ze niet thuis die avond en ben ik daarna weer gaan poolen in de Shack.

Vrijdag hadden we tickets voor het Robbeneiland. Zijn boek (Long way to freedom), had ik eindelijk uitgelezen (731 pagina’s) en dus was het tijd om het eiland te gaan bekijken. De boot vertrok om 13 uur maar vanwege veel gedoe op de weg ernaartoe, waren we veel te laat en hebben heel hard gerend om de boot te kunnen halen. Gelukkig konden we nog mee en hadden we niet voor niks kaarten gekocht. De afstand van de Kaapse kust naar het Robbeneiland is 11 km. De boottocht erheen duurde ongeveer 25 minuten. Toen we daar aankwamen, kregen we eerst een rondleiding met een bus over het eiland. De rondleiding werd gegeven door een ex-gevangenen van het eiland, dit maakte het wel extra speciaal vond ik. Alles wat de man vertelde, herkende ik vanuit Nelson’s boek. Dit was wel heel tof, zo heeft Nelson heel veel moeten werken in de kalkgroeve die ik nu ook in het echt gezien heb. Na de bustour, kregen we een rondleiding in de cellen, ook van een exgevangenen. De man vertelde ontzettend veel en sprak dan ook over ‘wij die in de cel zaten’. Ongelofelijk hoe mensen zo gevangen hebben kunnen zitten op het eiland zonder echt iets fout gedaan te hebben. Ook hebben we de cel van Nelson Mandela gezien, heel gaaf!
Na de tour op Robbeneiland werden we meegenomen naar een braai op iemand zijn stage. Dit was op het dak en heel erg gezellig. Na de braai was het plan om weer naar de karaokebar te gaan, maar we zijn uiteindelijk toch weer in de Dubliner belandt (stamkroeg).

Zaterdagochtend gingen we lunchen met Lieke in Waterfront. Om 15uur zouden we starten met de townshiptour vanuit Best Western. De groep bestond uit 20 Nederlandse studenten waarbij 1 jongen aanwezig was. We gingen met de trein naar de townships toe. Dit was echt een hele ervaring. We konden niet zitten in de trein, het was bloedheet binnen en de treindeuren moet je zelf open en dicht doen. Soms gebeurd het dat de trein al rijdt en dat de deuren nog niet dicht zitten, dat kan dus gewoon. Daarnaast was er een man allerlei geloofsovertuigingsteksten aan het opschreeuwen waarbij hij om de zin Hallelujah riep en teksten uit de bijbel voorlas. Vervolgens kwam er een man die ons ging verkopen aan anderen treinreizigers en meisjes uithuwelijkte, heel bizar allemaal. De treinrit duurde ongeveer een half uur en toen hebben we nog een stuk door de krottenwijken gelopen naar onze wijk genaamd Tambo Village. Hier werden we hartelijk ontvangen door Mama Noks die met ons zou zijn dit weekend. We kregen wat info en daarna werden we opgedeeld over verschillende Mama’s. Je sliep in tweetallen bij families thuis. Lisette en ik kwamen terecht bij Mama Tombeka, een vrouw met 8 dochters en allerlei kleinkinderen. Het huis zag er best mooi uit maar er woonden 16 mensen. We werden weer erg hartelijk ontvangen met knuffels en de kindjes waren allemaal erg blij en enthousiast. We hebben veel met de kindjes buiten gespeeld en ze vonden de camera’s prachtig, er zijn dus heel veel foto’s. Rond 19 uur kregen we ons avondeten, een super groot bord met gekookte mais (had ik nooit geraden), pompoen en kip. Wat opvalt hier, is dat ze altijd alleen met lepels eten. Dit kregen wij dus ook dus de kip moest je maar gewoon met je handen eten. Het was een heerlijk gerecht alleen veel te veel voor ons. Na het eten vroegen de kinderen of we met hun in de kamer wilde spelen. Onze kamer was aardig groot waar gewoon 2 bedden in stonden, normaal slapen hier 8 mensen in maar omdat wij hier logeerde voor een nachtje, sliepen deze mensen op de bank of ergens anders. Had voor ons niet gehoeven maar blijkbaar is dat de manier van zaken hier. Er waren 2 meisjes van 17 waarmee we het goed konden vinden. Een van die meiden kon ontzettend goed invlechten en begon dus ook onze haren te doen, lekker strak maar wel heel mooi. Rond 22 uur gingen we slapen en hebben een prima nacht gehad.
Zondagochtend dachten wij dat we om 7.30 uur aanwezig moesten zijn bij Mama Noks, later bleek dit een uur later te zijn. We kregen een groot bord met pap wat weer veel te veel voor ons was. Om 8.30 hadden we een kleine workshop waarbij we armbandjes gingen maken, leuk aandenken. Daarna gingen we naar de kerk in Tambo village waarbij prachtige liederen gezongen werden, allemaal over Jezus. Leuk is dat deze liederen ook in het Zuid-Afrikaans gezongen werden en wij dat als Nederlanders goed kunnen volgen. Alle mensen zongen en dansten op de muziek mee, dat was wel heel gaaf. Na de kerk hadden we een walkingtour door de krottenwijken heen. We kregen veel informatie over verschillende plekken en hadden een tussenstop bij Mzoli’s. Dit is een grote braai elke zondag waar alle lokalen mensen zijn. Hier hadden we onze lunch met heel veel vlees (ze doen hier niet aan kleine porties). Bij de braai hebben we een Savanna dry glas gekocht, dit is een drankje wat we hier altijd drinken. Beetje te vergelijken met Jillz en van dit drankje krijg je geen kater, heel fijn!
Na Mzoli’s zijn we doorgegaan met de tour en hebben we de echte krotten van binnen kunnen zien. Bizar hoe het verschil tussen arm en rijk en hoe deze mensen moeten leven, wel even een eyeopener. Na de walkingtour gingen we met de gevreesde witte busjes (die altijd kneiterhard, asociaal overal door heen scheuren), terug gegaan naar Best Western. Na de tour gingen we met Elise en Doris mee om voetbal te kijken bij de jongens. Zij spelen hier een competitie en moeten altijd voetballen op het dak van een gebouw. Gave locatie en leuk om de jongens aan te moedigen met voetbal. Na de voetbal hebben we expeditie Robinson gekeken, moet toch niet te ver gaan achterlopen met alle Nederlandse programma’s haha!
Ik loop een beetje achter met mijn blogs omdat ik er haast geen tijd heb en veel te veel mee maak hier haha, maar dat komt goed.
Bedankt allemaal weer voor het lezen 

Dikke knuf,xx
Yvette