Garden route deel 2 & home sweet home

Lieve allemaal,

In het eerste deel van de Garden Route was ik geëindigd bij het Wild Spirit hotel. Hier sliepen we op een gedeelde kamer met twee Duitse meiden (Hannah en Nadine) Maandag was het weer al ietsje beter maar nog steeds niet opperbest. Om 9 uur gingen we ontbijten en na het ontbijt, vroeg Hannah of we mee wilden gaan wandelen. Wild Spirit had drie wandelroutes, de waterval, big tree en magic forest. Als eerst gingen we op pad naar de waterval. Het was aardig glad onderweg omdat het geregend had maar gelukkig was het toen eventjes droog. De route was mooi en de waterval was zeker de moeite waard. We hebben een tijdje bij de waterval gekeken totdat het opeens met bakken uit de lucht kwam. Snel gingen we terug naar het hostel maar we waren eigenlijk al zeiknat. Hierdoor gingen we op weg naar de big tree. Onderweg zagen we een hele vette boomhut die het hostel gebouwd had en allerlei leuke plekjes waar je kan zitten als het lekker weer is tenminste. De big tree was inderdaad erg big. Deze boom stond hier al 900 jaar. Na de big tree wandeling, besloten we om de laatste wandeling ook maar te gaan doen. De magic forest wandeling was echt heel mooi, hoge bomen en veel groen. De zon kwam nu redelijk door dus de zonnestralen schenen mooi door het bos heen. Ook waren er wat meertjes waar je overheen moest. Door het vele water van de afgelopen dagen waren de meertjes iets hoger dan normaal en was het oversteken van deze rivier ook lastiger. Na deze drie wandelingen gingen we lunchen bij een boerderij dicht in de buurt. Hier dronken we een overheerlijke warme chocolademelk met melk van de eigen koeien en aten we een lekker broodje. Na de lunch hadden de Duitse meiden het idee om naar de lagoon te gaan. Dit was in de buurt en scheen heel erg mooi te zijn. Het hostel had bij de lagoon kajakken liggen, je kon gratis een peddel meekrijgen om daar op de lagoon te kajakken. We besloten om de peddels sowieso mee te nemen en daar te beslissen of we het zouden gaan doen. De tocht naar de lagoon was al heel gaaf, onderweg zagen we een hele mooie grote boom staan wat erg leek op de boom uit avatar (de film). Hier stopten we voor een foto en genoten van het mooie uitzicht. Ook de lagoon was prachtig. Ik blijf mij verbazen over de beauty van Zuid-Afrika, niet normaal. Er is soms zoveel moois te zien dat ik niet weet waar ik moet kijken. Aan de ene kant de lagoon met mooie bergen en groen en aan de andere kant het witte strand met wilde zee. We besloten na wat rond gekeken te hebben te gaan kajakken op het meer. Lisette en ik hadden veel lol in het bootje om van alles en nog wat. De Duitse meiden vonden ons ook vermakelijk om naar te kijken. Toen het wat schemerig begon te worden zijn we teruggereden naar het hostel waarbij we onderweg nog even stopten om de mooie zonsondergang te zien. Bij het hostel serveerden ze ook eten, ideaal want er is in de buurt niet heel veel qua etensmogelijkheden. Zondag hadden we een heerlijke soep en vandaag was het vegetarian-monday en kregen we een soort aardappelschotel met linzen en salade. Na het eten, kropen we in bed, we waren allemaal best wel moe en de volgende dag stond ons een groot avontuur te wachten.

Dinsdag 3 november, dat was de dag dat wij gingen bungee jumpen. Ja echt, in Zuid-Afrika, van de hoogste brug bungee jump ter wereld met een hoogte van 216 meter. Dit is iets wat op mijn bucketlist staat en dus moest het vandaag gaan gebeuren. Omdat Lisette in Hermanus met de witte haaien wilden zwemmen en ik dat eigenlijk niet heel erg zag zitten maakten we een compromis. Lisette wilde in eerste instantie niet bungee jumpen maar ik zou met haar mee gaan naar de haaien en dan ging zij met mij mee naar de bungee. Om 10 uur in de ochtend zouden we de sprong gaan maken en dit betekende dat we er om 9 uur moesten zijn voor de voorbereiding. We werden gewogen, kregen een nummer en een pakkie aan en moesten vervolgens nog een half uur wachten. Je kon vanaf het punt waar we moesten wachten, naar de anderen kijken die van de brug af sprongen. Het zag er echt gruwelijk uit en ik werd er enthousiast van. Lisette was kalm en besefte nog niet helemaal wat ze zou gaan doen. Kwart voor 10, ready to go! We gingen met een groep van 12 mensen in totaal, waarbij 2 mensen waren die niet zouden gaan springen maar gingen kijken vanaf de brug. Er werd verteld hoe je moest springen, zover mogelijk duiken in de diepte, klinkt makkelijk niet? Toen we op de bestemming waren kregen we te horen als hoeveelste we zouden zijn. Dit omdat er camerabeelden van ons gemaakt zouden worden. Lisette wilde graag als eerste van ons twee omdat ze er dan vanaf was, ik vond het prima maar de planning liep anders. Ik moest als derde gaan springen en Lisette was na mij. De sfeer op de brug was heel relaxt, er werd harde goede muziek opgezet en de mensen daar waren aan het dansen of rustig aan het werk. We waren gespannen maar dit maakten ons niet extra zenuwachtig. Hop, nummer één was al van de brug afgesprongen en nummer twee stond klaar om te gaan. Ik was hierna en ik was er helemaal klaar voor. Je kreeg een soort gewichten om je benen heen en vervolgens werd er een touw omheen gebonden met drie dubbele slag en knopen. Toen de man mij aan het vastbinden was, vertelde hij van alles en nog wat maar ik hoorde het allemaal niet, ik wilde gewoon springen. Vervolgens moest je je armen om twee mannen slaan die je naar het randje brachten, omdat je benen strak aan elkaar zaten. Vervolgens stond je tussen twee draden in en klikten ze nog allemaal dingen vast zoals het bungee touw. Op dat moment besefte ik nog steeds niet dat ik zo 216 meter naar beneden zou vallen en danste ik wat op de muziek. Toen was het moment, de touwen gingen naar beneden en weer kreeg ik twee mannen naast mijn zijde. Op het randje vroeg ik nog even snel hoe ik nou moest springen, dat was ik namelijk alweer vergeten. Ze zeiden, zo ver mogelijk. Ze lieten mij los en riepen: 1, 2, 3, BUNGEEEEE en op dat moment, dook ik naar beneden. De eerste paar seconden waren echt spannend en ik was best wel even bang maar toen ik merkte dat ik vast zat, kon ik alleen maar lachen en genoot ik ontzettend van het mooie uitzicht. De adrenaline gierde door mijn lijf heen en ik schreeuwde het uit. Vaak denk je bij bungee dat je een flinke na shock krijgt als je neervalt maar daar heb ik helemaal geen last van gehad. Toen ik een tijdje op mijn kop hing, kwam er een mannetje naar beneden om mij omhoog te halen. Ik was nog steeds ontzettend enthousiast van de sprong maar de jongen vroeg gewoon om mijn nummer. Ik dacht echt even, huh wat? Nummer? Waarom? Nu? Waar gaat dit over, ik hang op ze kop hier aan een touwtje en jij wilt mijn nummer hebben? Haha heel raar, en heb mijn nummer dus ook mooi niet gegeven!
Toen ik boven kwam stond Lisette klaar om te gaan springen. Toen ze weer bovenkwam stond ik haar op te wachten en gaven we elkaar een dikke knuffel. Ook Lisette vond het supergaaf en was blij dat ze meegegaan was. Toen we terugliepen naar buiten, stond de volgende groep al klaar om te gaan en wie stond daar? De twee Duitse meiden die we ontmoet hadden, eentje van hun ging toch maar wel springen nadat ze 10 keer gezegd had van niet. Toen wij weer terug waren hebben we de beelden en foto’s gekocht van de sprong om bewijs te hebben voor thuis haha. Daarna hebben we gekeken bij de anderen mensen die sprongen en wachten we totdat Hannah en Nadine weer terug waren om haar reactie te zien. Ze vertelde dat ze geduwd was omdat ze anders zelf nooit gesprongen had. Na de sprong dronken we wat en reden we met zijn allen door naar het Tsitsikamma national park. Dit is echt een hele mooie omgeving. Heel Zuid-Afrika is trouwens echt prachtig! Hier hebben we rondgelopen, foto’s gemaakt en op het strand gelegen. Er waren hangbruggen waar we overheen gingen en genoten van het zonnetje. Rond 6 uur gingen we naar Jeffreysbay, dit was zo’n uurtje rijden. Hier sliepen we weer gezellig met zijn viertjes op de kamer en besloten we wat eten te bestellen omdat we aardig moe waren van de dag. De volgende ochtend gingen zij vroeg door naar Port Elizabeth om daar te gaan sandboarden en wij hebben die dag nog rondgelopen in Jeffreysbay en op het strand gelegen daar. Jeffreysbay staat bekend om zijn grote golven en is wereldberoemd onder alle surfers. Helaas waren de golven deze dag niet super super hoog maar was toch mooi om te zien.

Onze laatste stop van de Garden route was Port Elizabeth. Hier gingen we twee nachtjes slapen en dan zouden we vrijdag weer terugvliegen naar Kaapstad om daar het laatste weekend te vieren met onze vriendjes daar. Onderweg naar Port Elizabeth kwamen we erachter dat onze benzine haast leeg was. We moesten echt tanken want anders zouden we stil komen te staan naast de N2 en daar wil je niet stilstaan… We zijn dus hard opzoek gegaan naar een tankstation, hebben het gevraagd aan mensen maar nergens een te vinden. Als je ze niet nodig hebt, zijn ze er overal maar nu konden we er geen één vinden. We begonnen redelijk te stressen want wat moesten we nou doen… ik besloot om in een dorpje te gaan rijden, als we dan stil kwamen te staan waren we veiliger dan als naast de snelweg. Toen we eigenlijk de hoop al hadden opgegeven zagen we daar opeens een tankstation. Poeh wat een opluchting, weer heel veel engeltjes die met ons waren.

Toen we aangekomen waren in Port Elizabeth hebben we een stadstour gedaan zodat we de stad al aardig te zien kregen. Heel anders dan Kaapstad, veel minder westers en hierdoor dus ook zwarter dan Kaapstad. Wel vond ik het heel leuk om ook een andere grote stad te zien dan alleen Kaapstad. Je merkte wel dat we bekijks waren. We werden veel aangesproken en er werd naar ons gekeken, maar dat maakte de pret voor mij niet minder. Port Elizabeth heeft hele mooie oude gebouwen en kantoren een mooi gezicht om te zien. Het hostel waar we sliepen was weer top. De man was blij met ons en vertelde dan ook heel veel over van alles en nog wat. We hadden weer wat eten gehaald die we in de avond opwarmde en onder het genot van een film opaten. De volgende dag werd het lekker weer dus dat was de ideale dag om nog even bij te kleuren op het strand voordat we terug naar Nederland zouden gaan. We hebben genoten van deze dag en we zijn zeker nog wat bruiner geworden dan we al waren. Na het strand begon de missie koffer inpakken. We mochten voor deze binnenlandse vlucht maar 20 kilo meenemen maar hadden 30 bij ons. We hadden wel wat spullen achtergelaten in Kaapstad maar toch nog teveel meegenomen. We zijn in totaal denk dik 2 uur bezig geweest om alles te wegen en te passen maar uiteindelijk is het gelukt.

De volgende ochtend checkten we uit en gingen we op weg naar airport Port Elizabeth. Hier waren we ruim van te voren omdat we onze Tata in moesten leveren. Een zwaar afscheid weer… Met deze top auto heb ik 3935 kilometer gereden, schadevrij en zonder ongemakken. Laatste fotootjes met Tata werden gemaakt en daar ging die!
Gelukkig werden onze koffers goed gekeurd, ze waren wel ietsje zwaarder dan mocht maar dat was geen probleem. Daarna moesten we nog aardig wat wachten dus hebben we ontbeten en winkeltjes gekeken.
De vlucht verliep soepel, het is maar één uurtje vliegen dus voor je het weet is het alweer voorbij en ben je in Kaapstad. Het voelde als thuiskomen toen we het vliegtuig uitstapten. We bestelden een taxi en gingen met koffers en al terug naar ‘huis’. Home sweet home! We konden beide twee nachten slapen bij vrienden in het hotel, heel fijn. Het was leuk om iedereen weer te zien en te knuffelen. We zijn met Elise en Edwin boodschappen gaan doen en daarna lekker uit eten geweest bij Tigers Milk met leuke mensen. In de avond zijn we weer in de Dubliner belandt waar we weer genoten hebben van een mooie avond.

Zaterdag hadden we een relaxt dagje. Het was goed weer en we gingen de stad in. We hebben gekeken naar souvenirtjes en op het terras gezeten. In de avond hadden we gereserveerd bij Rick’s café. Hier gingen we uiteindelijk met zeven man eten, dus dat was erg gezellig. Daarna hebben we wat spelletjes gedaan en hebben weer veel mensen op mijn Afrikaanse vlag geschreven. Ook de jongen van de receptie (die tranen in zijn ogen kreeg toen ik vertelde dat ik wegging) en de twee mensen bij de poort. We zijn de stad ingegaan en hebben eerst een drankje gedaan in een barretje waar een live band Bob Marley songs speelde. Heel relaxt. Vervolgens wilden we eigenlijk niet meteen naar de Dubliner gaan om daar te feesten maar eerst kijken of er nog iets anders leuks was. Helaas moet je best wel voor veel dingen entree betalen en als je dan niet zeker weet of het leuk is, is dat best zonde. Dus ja hoor, daar gingen we weer. Naar de Dubliner waar we weer flink los zijn gegaan. Rond een uurtje of drie gingen we naar Vice, dit is een andere club die rond deze tijd pas echt leuk is. We zijn niet lang binnen geweest omdat we eigenlijk wel moe waren en de muziek niet heel fijn was. We hebben nog wat gegeten bij het Bollywood restaurant en zijn toen met de taxi naar huis gegaan. Elise en ik lagen om half 5 in bed en moesten de volgende ochtend om half 10 op om Doris van het vliegveld te halen met Koen. Later bleek ze niet om half 11 te landden maar pas om kwart over elf. Maar we waren nu al wakker dus besloten maar te gaan ontbijten en alvast wat op te ruimen want de kamer was een grote bende. Laatste dag in Kaapstad, Zuid Afrika! Heel erg jammer maar de waarheid. Doris was verrast ons te zien toen we haar op stonden te wachten. Ik heb mijn koffer ingepakt en daarna hebben we nog lekker bij het zwembad gelegen. De laatste dag scheen het zonnetje nog lekker en Doris kwam met het idee om een laatste afscheidsduik te nemen in het zwembad.
Om half 4 was het zover, afscheid nemen van mensen in Best Western en daarna met Elise en Doris als gezelschap naar Cape Town Airport. Afscheid nemen was zwaar, we waren de eerste die van de hele groep wegging en wilden eigenlijk nog heel graag blijven. Op het airport moesten we allemaal huilen maar toch was het heel fijn dat ze ons uitzwaaiden. We zouden zeker contact houden en elkaar zeker nog zien. Daar gingen we dan, op naar Nederland. Op het vliegveld hebben we nog wat gekeken in de winkeltjes maar hierdoor vergaten we helemaal de tijd. Toen we in de rij stonden om af te rekenen werden we door een vrouwtje van het vliegveld aangesproken dat we nu het vliegtuig in moesten. Toch konden we nog snel even afrekenen en daarna als een gek naar het vliegtuig rennen. Hadden we bijna onze vlucht gemist.. Hè jammer hadden we nog langer moeten blijven! De vlucht liep voorspoedig, er waren wel wat kleine kinderen in het vliegtuig maar die zaten verder weg dus daar hadden we niet heel veel last van. Turbulentie viel heel erg mee en ook onze overstap in Istanbul ging goed. We waren daar om 5 uur ‘s nachts en om 8 uur ging onze vlucht door naar Nederland. We hadden wat vertraging maar dat hinderde ook niet. Heel gek om uit te stappen in Nederland, plat lelijk land, dat was mijn eerste indruk. Toch weet ik nu dat ik ontzettend blij en dankbaar moet zijn dat ik hier geboren ben. Onze koffers waren ook goed aangekomen. Eigenlijk gek, alles is goed gegaan. Deze 3 maanden zijn heel voorspoedig verlopen zonder grote problemen. Toen we met onze koffers naar buiten gingen stond daar ons welkomstcomité. Mama, zusjes en opa stonden daar met een zelfgemaakt spandoek klaar! Heel erg leuk om zo binnen te lopen. Tranen vloeiden maar het was heel fijn om iedereen weer te zien en vast te houden. We dronken nog een kop koffie met zijn allen en gingen daarna op weg naar huis.
Nu ben ik al een paar dagen thuis en dat is best gek. Doe veel leuke dingen met Sas, dat is erg leuk maar toch mis ik het wel. Dinsdag meteen wezen trainen en dus ook iedereen van de korfbal weer gezien. Het is goed om terug te zijn maar deze reis is iets wat ik nooit zal vergeten. Een hele mooie ervaring waarbij ik ontzettend veel geleerd heb over mezelf en over een andere wereld. Volgende week begint het afstuderen en daarna ben ik zeker van plan om weer op reis te gaan!
Bedankt allemaal voor de ontzettende leuke reacties elke keer op mijn blogs. Ik vond het leuk om jullie zo op de hoogte te houden.

Liefs,x

Yvette