Veel stappen, volle maan en stage drukte

Hey guys,
Weer veel meegemaakt deze weken. Dinsdag 22 september was er een viering op stage, vanwege het 80 jarig bestaan van het St. Joseph’s Home. Dit was een hele happening. Er was een professionele kerkdienst om het 80 jarig bestaan te vieren. Ze zongen allerlei mooie liederen die iedereen dan hard mee zong (behalve wij, want wij kende de tekst niet). De kerkdienst duurde 1,5 uur en veel kinderen uit het huis waren aanwezig. Ik zat tussen de kinderen en zusters in. Veel kids vielen in slaap en als we dan moesten gaan staan omdat er een gebed werd opgezegd, bleven de kindjes die in slaap gevallen waren, zitten. Dit was wel een grappig gezicht, dus snel alle kindjes wakker schudden zodat ze ook opstonden. Na de kerkdienst ging het normale werk weer door en kreeg ik een vraag van de Staff nurse op de afdeling. Ze vroeg in welk geloof ik geloofde en wat het meest voorkwam in Nederland. Toen ik haar vertelde dat ik eigenlijk niet geloof en dus ook haast nooit naar de kerk ga, schrok ze hier een beetje van. Hier zijn ze allemaal heel erg gelovig en ik kreeg een heel overtuigingsverhaal te horen waarom ik zou moeten gaan geloven. Best lastig om opeens in zo’n gesprek te vallen maar toch zou ze nog voor mij gaan bidden.
Dinsdag na stage zijn we sportief wezen zwemmen. We hadden gehoord dat er en binnenzwembad was, want buiten zwemmen is echt nog te koud. We zijn hierheen gereden en hebben 30 baantjes getrokken. Het was een prachtig zwembad waarbij op de muren, oude muurschilderingen te zien waren.

Op woensdag hadden we weer een kerkdienst op stage alleen met een andere sfeer. Het meisje wat vorige week was overleden, kreeg vandaag haar memorial service. Een soort uitvaart idee waarbij veel mensen aanwezig waren en dingen vertelden over haar. Zo vertelde de meester van het meisje wat over haar, de social worker van het huis en de Staff nurse van mijn afdeling moest ook iets vertellen. De memorial service zou om 11 uur starten alleen had de Staff nurse nog geen speech voor het meisje klaar. De hoofdzuster (die deze dag niet aanwezig was), had via de app gezegd dat ze aan mij maar moest vragen om een mooie speech in elkaar te zetten. Ohjeej.. ik kende het meisje niet super goed omdat ze veel in het ziekenhuis lag toen ik op de afdeling kwam en wist verder ook niet heel veel over haar. De hoofdzuster had wel wat informatie mee getypt in het berichtje naar de Staff nurse dus daar kon ik wel wat mee. Om kwart voor 11 moest ik dus snel een speech in elkaar zetten die om 11 uur voorgelezen zou moeten worden en dat in het Engels. Het lukte, ik kon wel iets moois over haar vertellen en toen de Staff nurse het voorlas op de memorial service, was ik best beetje trots op mijzelf.
De memorial service vond ik heftig, het meisje was al wat ouder (14 jaar) en had 4 jaar in dit huis gewoond. Ze had veel vriendinnetjes, die allemaal erg moesten huilen dus ik zat daar ook met tranen in mijn ogen. Bijzonder hoe al deze mensen zo mooi kunnen zingen, dat maakten het ook erg indrukwekkend voor mij.
Toen we terugkwamen bij het hotel, kwamen we een jongen tegen die we hadden leren kennen van het Hermanus weekend. Hij vertelde dat ze naar Signall Hill gingen om daar de zonsondergang te bekijken en vroeg of wij mee wilden gaan. Prima, na zo’n dag konden we wel iets leuks gebruiken en dus zijn we na stage met de Uber taxi naar Signall Hill gereden. Toen we daar aankwamen waren er al redelijk wat mensen die we kenden en later kwamen er nog meer bij. Super mooie zonsondergang kunnen bekijken en lekker een wijntje gedronken. Toen de zon onder was, kwamen we erachter dat het pas half 9 was. Donderdag was iedereen vrij vanwege Heritage day (een feestdag hier op 24 september waarbij iedereen zijn eigen cultuur laat zien) dus kwam het plan om nog de stad in te gaan. De groep waar we mee gingen wisten wel wat leuke barretjes en clubs. We gingen naar de Dubliner, een soort café, bar en club in een. Op de begane grond is er een live bandje, wat leuke muziek speelt en als je naar boven gaat, kom je in een soort club waar Dancemuziek gedraaid wordt. We waren met een hele groep dus voor ieder wat wils. Ik ben de hele avond lekker beneden geweest en heb samen met een meisje die ik hier heb leren kennen, telkens aanvragen gedaan voor nummers. Lisette was boven op de dansvloer te vinden, maar toch waren we samen in hetzelfde gebouw. Na het stappen gingen we bij een soort van bollywood eettent nog wat eten en zijn we daarna naar huis gegaan. Een behoorlijk gekke eerste avond zo op de woensdag.

De volgende dag waren we vrij en hoorden we van de mensen waarmee we gister waren, dat er een festival was bij Waterfront. Het festival heette Make love, no war en was aan het strand. Omdat wij nog geen kaartjes hadden en de rest wel, gingen wij stipt om 2 uur erheen om nog een kaartje te kunnen bemachtigen. Lieke ging gezellig met ons mee en het was mooi weer. Het was een best chique festival. Er waren veel fashion rijkelui ’s mensen dus we keken onze ogen uit. We dronken lekker mojito’s en er waren ook kledingstandjes waar je kleding kon kopen. Leuk voor een keertje maar niet voor vaker, ik ben hier niet voor de rijke feestjes. Het viel ons op dat alle donkeren mensen aan het werk waren en er verder geen donkeren mensen op het festival waren. Rond een uurtje of half 9 waren we het wel zat en zijn we terug naar huis gegaan. Thuis aangekomen, zagen we dat er brand was op de berg. Er waren flinke vlammen te zien en redelijk dichtbij ons hotel. Dit vonden wij best een hele gebeurtenis, heb nog nooit een bosbrand meegemaakt. De taxi chauffeur waarmee we naar huis reden, deed er best wel luchtig over terwijl ik allerlei vragen stelde over of dit normaal was hier en of het vaker gebeurden. Hij moest hier erg om lachen, omdat ik zo verontwaardigd was, maar blijkbaar had hij er niet veel moeite mee dat er brand was. Het duurde toch wel redelijk lang voordat het uit was en later hoorden we dat het op Devil’s peak was (een deel van de Tafelberg). De reden van de brand is onbekend gebleven.

Vrijdag waren we ook vrij en zijn we naar Cape Point gereden. Lieke ging met ons mee en was nog niet bij de Boulder pinguïns geweest dus daar gingen we eerst nog even langs. Het blijven leuke beesten. Vorige keer dat wij naar Cape Point waren gereden was het niet zo best weer maar vandaag was het een mooie dag. Onderweg haalden we picknick spullen en gingen lunchen op een prachtige locatie aan de zee. Toen we Cape Point gezien hadden zijn we doorgereden naar Kaap die goede hoop, het meest zuidwestelijke puntje van het vaste land van Afrika. Onderweg hier naartoe zagen we struisvogels die langs de weg stonden. Hier moesten we natuurlijk even foto’s en selfies van maken. Er waren ook baby struisvogeltjes die niemand van ons ooit nog gezien had. Die beesten stonden heel dichtbij onze auto, maar bleken nergens last van te hebben. Mijn opa en oma zijn ook op dit punt geweest en ik heb een zelfde fotootje gemaakt als mijn opa van mijn oma. Na kaap de goede hoop zijn we nog een anderen weg ingeslagen en moest ik abrupt op de rem, omdat er een schildpadje overstak.
Op vrijdagavond hadden we een braai met veel Nederlanders van het Best Western Hotel. Eigen vlees en drank meenemen en braaien maar. Was een gezellige avond en na de braai zijn we weer met een hele groep de stad ingegaan. Weer eindigde we in de Dubliner, en weer had ik een top avond. Ik weet niet hoe, maar we waren die avond om half 6 thuis, dus we waren zaterdag aardig moe.

Zaterdag zijn we met twee jongens van hier gaan shoppen in een supergrote winkel warenhuis, Canal walk genaamd. Ze hebben hier werkelijk alles. Al snel splitsten we op, jongens en meiden apart en later spraken we weer af om te gaan eten. Ik heb een lange broek gekocht, want zo warm is het hier nog niet helaas en Lisette een truitje. In de avond ging die hele groep waar we nu een beetje mee optrekken, naar het feest genaamd Hello Cape Town. Dit was bij Sjimmy’s Beach Club, een mooie club aan het strand met zwembaden en alles erbij. Wij gingen weer mee (veel uit gegaan deze week) maar het viel zwaar tegen. De muziek die ze draaiden was techno, nu ben ik daar sowieso niet heel erg van maar ze hadden ook veel te weinig barpersoneel. Je stond werkelijk een uur in de rij en dan had je nog geen drankje. Niet heel handig geregeld want hierdoor waren we ook alweer snel vertrokken en zijn we weer geëindigd in de Dubliner (prima tent). Dit keer maakten we het niet zo laat en zondag besloten we om een rustdag te houden. We kwamen er wel achter dag 4 dagen feesten, misschien iets te veel van het goede was.

Maandag na stage zijn we met een groepje Lions head gaan beklimmen. Het was volle maan en dat betekend dat Lions head een populaire berg is om op te gaan om de maan te kunnen zien. We haalde na stage wat eten bij de foodlovers, dit is een winkel waarbij ze allemaal maaltijden verkopen. Met de uber taxi gingen we naar het beginpunt van Lions head en begonnen we aan onze klim. Al snel kwamen we erachter dat het toch wel redelijk pittig was en voelde onze kuitspieren al snel. Op een redelijk rap tempo zijn we de berg opgeklommen, wederom met trappetjes en kettingen in de stenen. Binnen een uur waren we boven en konden we nog genieten van de zonsondergang. We aten onze maaltijden op en bleven kijken wanneer de maan zou verschijnen. Helaas was het toch nog redelijk bewolkt, maar door de wolken heen, hebben we de volle maan mooi kunnen zien. Rond uurtje of 8 zijn we weer naar beneden gelopen. Dit was wel een ervaring, in het pikkedonker naar beneden lopen met zaklampjes van de iPhones. Het ging best goed, en ook de steile stukjes konden we veilig naar beneden klimmen. Leuke ervaring om een berg te beklimmen na stage, zonsondergang en de volle maan te zien en daarna weer naar beneden te lopen.

Op stage hoorden we, dat er een baby was overleden aan een hartinfarct in het ziekenhuis. Dit kwam best hard aan bij ons beide. Er gingen veel mails over en weer over het meisje. Twee dagen later, bleek het meisje helemaal niet overleden te zijn en zou ze weer terugkomen op Lisette haar afdeling. Dit vonden wij echt heel bizar en een slechte zaak maar er werd op stage om gelachen. De bezetting van deze week op stage, was drama. Alle studenten waren op training en dat betekende dat we dagen maar met 3 zusters stonden op 30 kinderen. Hierdoor hadden wij het ook erg druk en moesten wij veel taken overnemen van de hoofdzusters. De organisatie hier, is niet hoe wij het gewend zijn en daardoor gaan er veel dingen gewoon fout of worden vergeten. Een voorbeeld is dat de dokter gebeld had over een meisje bij mij op de afdeling. Er werd gevraagd of haar urine gestript kon worden, zodat ze konden kijken of het meisje antibiotica nodig had. De volgende dag, rond 8 uur zou er teruggebeld moeten worden met de uitslag van de urinetest. Ik had via een nurse dit gehoord, en gaf dit door aan de Staff nurse. Ook had ik alles even duidelijk opgeschreven en op het bureau gelegd, omdat ik weet dat ze het anders zou vergeten. Ik heb het denk ik 5 keer herhaald die dag maar was er al bang voor dat ze het niet zou gaan doen. Het meisje was de hele dag op stap, dus ik kon niet in mijn werktijd, de urine strippen dus moest het in de avond gebeuren. De volgende dag toen ik op stage aankwam, vroeg ik meteen aan de Staff nurse, of de dokter al gebeld was voor de resultaten. Dit was niet het geval, want ze had nog niet de urine gestript van het kind. Vermoeiend dit… De volgende dag was de andere hoofdzuster er weer, die was in de ochtend gebeld door de arts wat de resultaten waren van de urinetest. Ze vroeg aan mij na of dit gebeurd was en ik vertelde van niet. Ik kreeg een beetje op mijn kop hierover omdat ik het had moeten doen. Ik vertelde dat ik er alles aan gedaan had, zodat het zou gebeuren maar vond het wel vervelend. De Staff nurse had het niet gedaan en ook niet overgedragen maar gewoon laten varen.

Woensdag was de wekelijkse vergadering weer over de nieuwe aanmeldingen van het huis. Ook was er woensdag een case discusssion. Dit is een vergadering over stuk of 10 kindjes van een bepaalde afdeling, waarbij ze de vorderingen bespreken met alle disciplines bij elkaar. De kindjes die besproken werden, waren van Lilly, een anderen ward dan waar wij stage lopen. Alles is een beetje geswitcht door de verhuizing en zo waren er veel jongentjes die ik kende van mijn vorige ward Protea, naar Lilly verhuisd. Omdat de bezetting weer belachelijk slecht geregeld was, werd ik aangewezen om naar de case discussion te gaan omdat ik de jongentjes wel kende. Uhmm.. oke! Ik heb de jongens 3 weken geleden voor het laatst meegemaakt vanwege wisseling van afdeling en nu werd er gevraagd of ik dat even wilde gaan doen. Ik zag dit niet echt zitten om dit in mijn eentje te doen en dus mocht Lisette mee. Ja best fijn, een extra steun maar Lisette kende de kindjes al helemaal niet. Toch gingen we ervoor en zochten we uit, welke kindjes er besproken zouden worden, en of ik wist wie dat waren. Ik kende 3 jongentjes van de 8 en niet super goed. Met de lijst van de kinderen, zijn we naar allen hoofdzusters gelopen om informatie te vragen over de kinderen. Eigenlijk kenden niemand de kinderen echt goed, dus daar hadden we ook niet heel veel aan. We hebben gekeken wat de kinderen hadden en zochten op wanneer ze een nieuwe afspraak hadden in het ziekenhuis. In de pauze heb ik alles netjes opgeschreven op papier en waren we er klaar voor, in hoeverre dat kon. Tijdens de vergadering moesten wij af en toe een bijdrage leveren en moest ik alles noteren in het boek van Lilly ward, in het Engels… Soms ging het heel erg snel, maar we hebben ons best gedaan. De hoofdzuster vertelde aan het eind van de dag, dat ze super trots op ons was.
Dit was de laatste week op deze afdeling. Volgende week ga ik naar Sweet Basil (beetje gemixte afdeling, van alles en nog wat) en Lisette gaat naar Sunflower (de baby’s). Nog drie weken stage te gaan en dus nog maar vijf weken hier. Nog even flink gaan genieten van het mooie Zuid-Afrika.

Heel veel liefs,x
Yvette