Changing of plans

Poon Hill, wekker om 4.30 om in het donker een berg te beklimmen (3200 meter) zodat we het Annapurna gebergte en zonsopgang kunnen bewonderen. Hoofdlampen op en dit keer zonder bepakking op de rug. Het is nog hartstikke donker waardoor de sterren en maan goed te zien zijn. Dit geeft al een prachtig gezicht. Een aardige klim met trapreden, het is druk. In het plaatsje Ghorepani komen meerdere trails bij elkaar, en bijna iedereen beklimt de Poon Hill. Op de top is het uitzicht waanzinnig mooi. De sneeuwtoppen van de bergen zijn goed zichtbaar en het is helder. Langzamerhand komt de zon op en hierdoor zijn de zonnestralen op de sneeuwtoppen te zien. Het is echt een ontzettend mooi gezicht. Als ongeveer een van de eerste keren we weer terug naar beneden zodat we snel kunnen ontbijten en onze tocht kunnen vervolgen. Naar Tadapani, en als we daar snel zijn door naar een volgend dorp waar we kunnen overnachten. We dalen veel, maar moeten ook flinke stukken omhoog. Ik vind het pittig, ben snel buiten adem en mijn hartslag gaat tekeer. Soms is het echt zwaar, dan loop je puur op wilskracht en karakter verder maar eigenlijk kan ik niet meer. In mijn hoofd zing ik steeds: I like the mountains maar op de stukken dat we flink stijgen vind ik het helemaal niet meer leuk. Bezweet en al komen we aardig vroeg bij Tadapani aan. Eindelijk die zware rugtas af, mijn schouders en rug doen aardig zeer. Even wat lunchen en Dennis merkt dat ik het zwaar heb. Hij vraagt of ik het red naar een volgend dorp, ik stem toe. Nog een uurtje lopen en dan zit het er voor vandaag weer op. Veel naar beneden dit keer, onderweg komen we van alles tegen en de uitzichten zijn waanzinnig. We komen aan in Chuile, hier overnachten we op een open plek met mooi uitzicht. We zijn een van de eerste en hierdoor hebben we wederom een warme douche, daar was ik aan toe. Een voor een druppelen de mensen binnen en veel van hen herkennen we van voorgaande overnachtingen. Dit maakt het erg gezellig. De guesthouses worden gerund door de hele familie waarbij de kids vaak helpen. Wat ik opvallend vind is dat de menukaart vele keuzes bevat terwijl al het eten en drinken door mensen of ezels naar boven moet worden getild, je zou zeggen eten wat de pot schaft maar dat is niet zo. We genieten weer van het avondmaal en gaan vroeg slapen want het was een pittige dag. Voor het eerst geen dekens bij de bedden dus slapen in de slaapzak die ik al die tijd al mee til. Ik gok zo dat mijn tas rond de 10 kilo weegt en als ik om mij heen kijk, zijn Dennis en ik ongeveer de enige die onze bagage zelf tilt. Sommige dragers tillen een mand vol met koffers (jawel, ik ga naar de Himalaya en neem mee een koffer..) op slippers. Ik heb mega veel respect voor die Nepalezen die al die spullen van de toeristen dragen. Lopen in de Himalaya is alles behalve makkelijk, het is of stijl omhoog, of stijl naar beneden en af en toe een stukje recht.
Volgende dag, vroeg opstaan. Het is wederom een prachtige zonnige dag. We boffen ontzettend met het weer. We zijn weer van start, op naar Chhomrong. Ik merk dat ik ontzettende spierpijn heb in mijn kuiten en bovenbenen. Dit is niet fijn lopen en het gaat dan ook moeizaam. Den loopt achter mij zodat ik het tempo kan bepalen en pauze kan nemen wanneer ik het nodig heb. Dennis heeft nergens last van, natuurlijk... Halverwege de route nemen we een break. Dennis pakt zijn kaart erbij en zegt dat we in plaats van naar Annapurna Base Camp ook een andere route kunnen nemen. Het is namelijk vanaf Chhomrong (hoogte 2170) alleen maar stijgen naar uiteindelijk 4200 meter. Dit is aardig wat en aangezien ons tijdsbestek en mijn status, besluiten we onze route aan te passen. Het moet wel leuk blijven. We lopen naar Jihnu, een plaatsje waar zich hot Springs bevinden en overnachten wederom in een guesthouse.

Liefs, Yvette